ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ, 10 Απριλίου 1935 – 24 Αυγούστου 2024
Ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος “έφυγε” από κοντά μας το καλοκαίρι που μας πέρασε.
Ο λόγος για τον καθηγητή φιλοσοφίας και συγγραφέα Χρήστο Γιανναρά που γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935 και είχε ρίζες από την Πιάνα.
Ο πατέρας του Σπύρος Χρ. Γιανναράς (1894-1939) γεννήθηκε στο χωριό μας, (αδέλφια του: η Ρεβέκκα σύζυγος Δ. Σαρρή, ο Νίκος και ο Χρήστος).
Ο Χρήστος Γιανναράς παντρεύτηκε την Τατιάνα Ιωάννου και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Σπύρο και τον Τάσο. Μητέρα του ήταν η Σταυρούλα Βοσυνιώτη από την Επισκοπή Τεγέας και είχε τρεις αδελφές την Αικατερίνη, την Βασιλική και την Μαρία.
Ο εκλιπών υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες διανοητές. Σπούδασε θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Βόννης και του Παρισιού (Σορβόνη). Ήταν διδάκτωρ φιλοσοφίας της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Σορβόνης και της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Επίσης, υπήρξε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου, του St. Vladimir’s Orthodox Seminary της Νέας Υόρκης, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και της Σχολής του Τιμίου Σταυρού της Βοστώνης και δίδαξε ως επισκέπτης καθηγητής στα πανεπιστήμια Παρισιού, Γενεύης, Λωζάννης και Κρήτης.
Από το 1982 μέχρι το 2002 υπήρξε τακτικός καθηγητής της φιλοσοφίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών της Αθήνας, αρχικά στο τότε ενιαίο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σπουδών και μετά στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών. Δίδαξε φιλοσοφική ορολογία και μέθοδο, πολιτική φιλοσοφία και πολιτιστική διπλωματία. Παράλληλα, ήταν πάντα παρών, μέσα από το πλούσιο συγγραφικό του έργο και την αρθρογραφία του στον Τύπο, στον δημόσιο διάλογο για τα μείζονα πνευματικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα της χώρας από τη δεκαετία του 1960 μέχρι το θάνατό του.
Έργα του: Η κρίση της προφητείας, Χάιντεγκερ και Αρεοπαγίτης, Ορθοδοξία και Δύση, Η Θεολογία στην Ελλάδα σήμερα, Κεφάλαια Πολιτικής Θεολογίας, Αλφαβητάρι της πίστης, Καταφύγιο Ιδεών-μαρτυρία, Σχεδίασμα Εισαγωγής στη Φιλοσοφία, Ερωτικών Αμφιλογία ή περί λιβελλοπράγμονος μοναχού, Χώρα υποχείρια παιγνίου, Πείνα και Δίψα, Ελληνότροπος πολιτική, Αόριστη Ελλάδα – Κοντσέρτο για δύο αποδημίες, Αντιπαλεύοντας την παρακμή, Το Πρόσωπο και ο Έρως κ.α. Το βιβλίο του «Η ελευθερία του ήθους» θεωρείται ότι όρισε τον πυρήνα αυτού που αργότερα ονομάστηκε «νεορθοδοξία» και έχει χαρακτηριστεί «ο Μάης του ’68 στην Ορθόδοξη θεολογία και ηθική». Πολλά από τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε δέκα τουλάχιστον ευρωπαϊκές γλώσσες.
Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του. Αιωνία του η μνήμη.
